نقاب

!... در فروزش هستي و قلب به ناچار شب مي شد

!... به ناچار روح خاکستريم را بر تن فريبکارش دميدم

! چه حاصل شد از اين همه عشقبازي هاي بي دليل؟

من خودم را يافتم با وحشت... با درد و خستگي ... اينکه از شرم نگاهش پشيمان نشوم يا که در قلبش صداي شکستني خرد شدني نشنوم
!تمام روزگارش همين است! اينکه بنشيند و در رقابت با انسان ها بينديشد زندگي يعني اين ؟ ...

پايان نخواهد يافت -
! ! آن کلمات رمز حرف داري که به سرعت از دهانت خارج ميشود

من براي هميشه خوابيده ام ...! و تو اي حرف زندگي ... تو را با نخستين چهره ات خواستم آنکه مرا تا اوج ابرها برد و اينک تو ... آن نقاب سخت مزخرف را داري که هر چه تلاش کردم آن را ندريدم
!...من تو را مي خواهم

! ... تو را با همان زيبايي ابتدايي و کوچک که بوي شب ميداد و ستاره

...تو را با همان رخت بي آب و آتش که نسيمي بود از دريا و جاودانه بود برايم

... اينک اين گوشه در عزلت و پريشاني

با تو چه کنم که از دلم رخت بر بسته اي