اندوه

اندوه میدمد

! چنان که نفس هوشیار زمستان بر گونه های مرطوبم

و شکفتنی تازه برای کام دادن به هستی

که دوباره جان گیردو بازی دهدو

...بمیراند

...به یاد چهار سال خاطرات پاک دانشجویی که پایان یافت و هرگز تکرار نخواهد شد