نهانگاه

از شکوفه های آتش که بگذری

...مستقیم بیا

دو قدم مانده به پریشانی

!کنار نهانگاه آشنای شب زانو زده ام

!اما...خاطرت باشد

!گریان بیا

گریان!نه لرزان

که به پاس اشک هایت بر تنم آبی لاجوردی پوشانده ام

...

امضا:خاتون

...

راستی! تو نمی دانی همان جوجه کبوتر ناز مهربان چه شد که پرید و ما را تنها گذاشت؟