ای کاش کسی بیاید

سال ها به انتظار ایستادم

تا کسی بیاید

کسی که پنجره های دیار مرا باور کند

نشکند; از هجرت هیاهو بگوید

... از سکوت

دانه های کبود و خشک خاک را رنگ سبز بزند

ای کاش کسی بیاید

که آبی باشد

مثل دریا

آشنا مثل رویا

کسی که ندیده باشم

نه به چشم نه به خواب نه به رویا

کسی که مثل تو باشد

ساده، باران خورده وخیس

و من سال هاست به انتظار آمدن او

لحظه های سرد و ساکت روزگارم را حتی با باران هم قسمت نمی کنم

شعری از شراره شهابی