شب و شعر و شمال

مگر از یاد برده ام مه سنگین آن شب را؟

سرم را از پنجره ی ماشین بیرون کرده بودم و تو تندتر می رفتی

آنقدر تند تا خیسی مه بر گردنم بنشیند و تو بخندی

تو بخندی بر عروس یک ساله ات ومن شعر بخواهم

میان هیاهوی کندوان و جیغ و دادهای همیشه

...چشمانت برایم غزل ساختند و دستهایت باران

!چه اتفاقی شد آن شب برای همیشه

کنار من انگار سایبانی از آرامش ساختی

و من یک بار دیگر تن پر غرورم را لم دادم بر صندلی و تو گفتی

بخواب

...

من فقط صدای خواننده ی سیاهپوست دوست داشتنی ات را شنیدم

گفتی دلت برای رمضان تنگ شده -

...نفس بکش عزیز من

!این هم رمضان

...فقط قدرش را بدان

!آمین