امشب برق نقره فام ماه را تابانده ام به سپیدی کاغذهایم

تا این پوسته ی سنگدل شب را بشکافد و کمی هم آسمان برای من باشد

...تا بنویسم از غبار خیس اندوه

که موقع نگاشتنش بدانم و لمس کنم و بفهمم که نبودنت مثل نداشتن همین نور کم اما زیباست

که در تاریکی نشستن شاعرانه تر است یا زیر نور ماهتاب رقصنده ی بهشت بودن

باز هم بال هایم را گشوده ام تا زیر پرهای غمین نمناکم آرام بگیری

این بار برایم چه حرف و نگاهی از آرامش آورده ای؟

این هم از ستاره ی بخشنده ی هفت آسمانت

!همیشه دل تنگ و خاموش است

!...چیزی در بساط ندارم

جز ساعت بی خواب امشب که با خیال هست تو مست می گذرد و حوض خالی نگاهم که به چوبه ی خرمگاه دلت خشک شده

همه اش برای تو که دار و ندار امشبم است

...

همه اش برای تو