دیروز که تنها بر پهنه ی زنده رود نشسته بودی

من میان باران های نارنجی آسمان روبروی پنجره ی خانگی اتاق نشسته بودم

بغض سر رسیده بود و می خندید

این نوروز که بیاید دیگر قصه ی تلخی نخواهیم داشت

...

شاعر از کوچه ی مهتاب گذشت

لیک شعری نسرود

نه که معشوقه نداشت

نه که سرگشته نبود

سالها بود دگر کوچه ی مهتاب خیابان شده بود

...

پ.ن: با هیچ بارانی رد پایت از کوچه های قلبم پاک نخواهد شد