چشمانم را آرام می بندم به پشتوانه ی دعای مادر

به سبزینگی اشک های نماز صبح

خوابی که از چشمانم میریزد ادامه ی سکوت ماه است
...
!نه کارونی مانده نه زاینده رودی

!دو شریان اصلی تعلقاتم خشکیده

...زمین ترک خورده ی این روزها خیلی غریب است

!مسافرت ها چه زیاد و چه طولانی -

...شاید این قلب من است که کند می تپد