دیروز که تنها بر پهنه ی زنده رود نشسته بودی

من میان باران های نارنجی آسمان روبروی پنجره ی خانگی اتاق نشسته بودم

بغض سر رسیده بود و می خندید

این نوروز که بیاید دیگر قصه ی تلخی نخواهیم داشت

...

شاعر از کوچه ی مهتاب گذشت

لیک شعری نسرود

نه که معشوقه نداشت

نه که سرگشته نبود

سالها بود دگر کوچه ی مهتاب خیابان شده بود

...

پ.ن: با هیچ بارانی رد پایت از کوچه های قلبم پاک نخواهد شد

برای رنگی بودن لحظاتت دعا می کنم یار غارم

آن شب های تنهایی یادت هست؟

میان عطش دیدار شهر و دیارمان فقط یکدیگر را داشتیم تا برای هم حافظ بخوانیم و غزلیات سعدی را از بر کنیم

تا نگاه منتظرمان را برای هم به یادگار بگذاریم

...دستنوشته هایت هنوز هست

از ترم چهار و پنج

...

!باور کن سخت بود جدایی

تولدت مبارک گل نرگسم

مارسل : منظورت چه بود از آن برخوردت با سن- لو؟

آلبرتین : با سن- لو؟ تو منظورت چیه؟

مارسل : خودت را می مالیدی به او.لاس میزدی باهاش . منظورت چه بود ار آن کارها؟

آلبرتین : اوه...عمدا آن جور رفتار می کردم. نمی خواستم که گمان کند که تو و من ... با هم صمیمی هستیم اما در هر حال من با او لاس نمیزدم . با سگش می زدم

!مارسل : نشنیدی چه گفت؟ سگش ماده بود

آلبرتین : اوه

مارسل : من باید به همه ی این چیزها خاتمه بدهم.باید پیش از اینها این کار را می کردم

مارسل : وفت تلف کردن بود

....

سوان : من را بگو که چندین سال از عمرم تلف شد . آرزوی مرگ کردم . بزرگترین عشقم عشق به زنی شد که بعد جذبم نکرد.تکه ی من نبود

از کتاب "در جستجوی زمان از دست رفته" اثر مارسل پروست/ترجمه ی عباس پزمان/انتشارات هرمس