ستاره

دیشب ستاره ای را ربودم که شبیه تو بود

ذغال سیاهی در دستانم بود و تصویرت را روی دیوار کشیدم

تصویر می گریست

آسمان بارید

مگر تو در دستانم نبودی؟

غول مهربون

اون غول کوچولو که اونجا اون دوردورا ایستاده و برام دست تکون می ده کیه؟

مگه نمیبینه دارم به گلدونم آب می دم؟

مگه نمی دونه من با غریبه ها حرف نمی زنم؟

مگه نمی دونه من خیلی وقته افسانه نمی خونم؟

از من چی می خواد؟

به نظر مهربون میرسه

یه قدم میرم جلو

اون هم داره میاد جلو

اون منو میشناسه خیلی عجیبه

داره نزدیک میشه

آخ

شناختمش

اون همزاد منه

غول مهربون کوچولو تا حالا کجا بودی؟

زمان لعنتی

ساعت ها با شتاب من و تو رو پشت سر می ذارن

انگار با یه جایی یا با کسی قرارداد بستن

همیشه همینطور بوده

تا میای چشمات باز کنی و تصویر بهشتی که به دست اوردی رو با انگشتات لمس کنی

می بینی که زمان تموم شده و باید همه چیز از دست بدی

فقط یه آسمون می مونه برات که فقط گاهی ستاره داره

یه نگاه طولانی که امتدادش معلوم نیست به کجاها می رسه

هیچی موندنی نیست حتی اون عشقی که تو ازش حرف می زنی

حتی من

حتی تو

یا حتی اون ستاره ی قشنگ و کوچولوی مشترکمون

انگار همه چیز یه جاده شده که مجبوری اونو پشت سر بذاری

کاش می شد یه چیزی رو به اراده ی خودت موندگار کنی

باور نمی کنم تمام این لحظات تموم می شن و لحظات من در روز های گذشته هرگز بر نمی گردن

میخوام ببینمت

ذلم برات تنگ شده

ابریشم

کار ما از سبزه و سمنو و ماهی کوچولوی قرمز گذشته

یه تراشه ی ضخیم و قیمتی باید از روی انسانیتت برداشته شه

یه جهش مثبت برای نترسیدن از همه چیز

میتونی سعیت بکنی

به من اعتماد کن

دستات به من بده

شاید به خاطر خوردنی هامون یا بادبادکامون بمون کمک کنن

راستی

عیدت مبارک

نفس من

توی جاده

نفس من با صدای تو اوج گرفت

تومنو ندیدی اما من فقط تو رو از خدا خواستم

تو منو ندیدی اما من برای همیشه زندگی کردم

نفس من کور شد

SOME TIMES

مثل همیشه

جای خالی تو کنارم

صدای مبهم نگاهت

و آغوش سرد باد

از همیشه و همیشه گفتن بیزارم

گاهی گاهی وقتا رو می خوام

میشه همیشه همیشه نباشی؟

من تو رو گاهی می خوام

...

no love...!

هر چه عشق است لگد مال خزان باید کرد

آه از این واژه ی نامرد بدم می آید